2015: Περνώντας από τον φόβο στην ελπίδα

Γράφει ο Γιώργος Κασσάρας

Πρ. βουλευτής Δωδεκανήσου

Μέλος του Π. Σ. της Κοινωνικής  Συμφωνίας 

 

Από το 2010 που ξεκίνησαν  τα μνημόνια, οι εγχώριοι και ξένοι κυβερνώντες άρχισαν να καλλιεργούν  συστηματικά  τον φόβο. Τόσο στους βουλευτές όσο και στους πολίτες. Πρώτα με την υποβολή εκβιαστικών διλλημάτων στους βουλευτές, για να ψηφίσουν τα μνημόνια,    προκειμένου  η χώρα να αποφύγει  την χρεοκοπία και την έξοδό της από το ευρώ, και  σήμερα για την εκλογή Προέδρου, ώστε να  αποφευχθούν οι εκλογές και η διαφαινόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυτόχρονα βέβαια, με τη συνδρομή των μεγάλων συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης,  στοχοποιήθηκαν και οι Έλληνες πολίτες. Η διαχείριση του φόβου και της ανασφάλειας των πολιτών, αποτελεί για 5 χρόνια κεντρική πολιτική επιλογή των κυβερνώντων. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, θεωρώ ότι εφαρμόζουν το σχέδιο τους αυτό με επιτυχία, αφού ο φόβος της πείνας και της φτώχειας έχει κυριαρχήσει στη χώρα και  έχει καθηλώσει  σε απραξία το μεγαλύτερο μέρος του πληττόμενου λαού.  Είναι γνωστό σε όλους, ότι όταν ο φόβος  κατακυριεύσει την ανθρώπινη υπόσταση, παραλύει την θέληση του ανθρώπου και τον κάνει υποχείριο και ευάλωτο σε κάθε εξουσιαστή.

Σοβαρά διλλήματα, φόβοι και ανασφάλειες  μας κυριεύουν όλους, γιατί απειλείται  ολόκληρη η βάση πάνω στην οποία έχουμε οικοδομήσει τη ζωή μας. Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται μη χάσουν τα λίγα ή πολλά που έχουν. Εργασία, μισθό, σύνταξη, σπίτι, το μέλλον των παιδιών, την εξυπηρέτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων αναγκών.  Δεκάδες απειλές και φόβοι, αληθινοί ή κατασκευασμένοι, που εντέχνως καλλιεργούνται από αυτούς οι οποίοι την ίδια στιγμή μας απολύουν, περικόπτουν μισθούς και συντάξεις, παίρνουν την ακίνητη περιουσία με όλο και μεγαλύτερους φόρους, καταδικάζουν τα παιδιά στην ανεργία και τη μετανάστευση.  Μας καθηλώνουν και δεν αντιστεκόμαστε από τον φόβο μήπως και πάθουμε αυτά που οι ίδιοι μας κάνουν.

Έτσι με την αδράνεια του φόβου για το χειρότερο, πάθαμε το χειρότερο. Την πενταετία που πέρασε, την πιο σκληρή πενταετία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, μετά τους πολέμους και τη Γερμανική Κατοχή,  η χώρα μας οδηγήθηκε σε μια άλλη  ιδιότυπη οικονομική κατοχή, κατά τη διάρκεια της οποίας  όλοι οι Έλληνες, πλην των ελαχίστων γνωστών-αγνώστων, το λιγότερο που έπαθαν ήταν να αλλάξουν  οικονομική θέση προς τα κάτω. Σε χειρότερη μοίρα βέβαια  τα 2,5 εκατ. φτωχών, αφού σύμφωνα με έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, σήμερα  βρίσκονται  «Σε καθεστώς ένδειας 2,5 εκατομμύρια Έλληνες ενώ ακόμη 3,8 εκατ. πολίτες απειλούνται άμεσα από τη φτώχεια». Παράλληλα η περίτεχνη προπαγάνδα, τους έχει πείσει ότι αυτοί οι ίδιοι φταίνε που είναι φτωχοί, γιατί «μαζί τα έφαγαν» και τώρα το «πάρτι»    τελείωσε,     οπότε  να μη μιλούν. Ο φόβος και η ενοχή, τους κρατάει καθηλωμένους, ανίσχυρους και άλαλους και στην ουσία συμμάχους των θυτών τους.

Οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα που πιστεύουν ότι τα μνημόνια και η καταστροφική λιτότητά τους βουλιάζουν τη χώρα, έχουν πρώτιστο καθήκον να βοηθήσουν τους πολίτες να ξεπεράσουν αυτούς τους φόβους. Αν δεν απαγκιστρωθούν από το φόβο της πείνας και της φτώχειας, οι πολίτες αυτοί δεν θα γίνουν ποτέ ουσιαστικοί και δυναμικοί σύμμαχοι και συνοδοιπόροι.  Και είναι γνωστό ότι  καμιά κυβέρνηση, όσο καλό πρόγραμμα και αν έχει, δεν θα μπορέσει να σταθεί αν δεν στηρίζεται σε ένα δυναμικό λαϊκό κίνημα συμπαράταξης. 

Σήμερα που   βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κομβικό σημείο αναμονής, ελπίδας  και προσδοκίας  για το καινούργιο, που φαίνεται να έρχεται μαζί με τον καινούργιο χρόνο, πρέπει να ενταθεί η προσπάθεια απεγκλωβισμού του κόσμου από τον φόβο και την ανασφάλεια, για να μπορέσει να βγει από το «καβούκι» του και να συστρατευθεί στον αγώνα απεξάρτησης της χώρας από τα μνημόνια. Αυτό θα γίνει αν αναδείξουμε ένα αξιόπιστο, χρονικά προσδιορισμένο, συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Το οικονομικό πρόγραμμα που εξαγγέλθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί βεβαίως το πρώτο και  απαραίτητο βήμα για την άμεση ανακούφιση του λαού.  Οι εξειδικεύσεις που γίνονται τώρα στις Περιφερειακές Συνδιασκέψεις βοηθούν έτι περαιτέρω. Χρειάζεται όμως και η  εντατική ενημέρωση και πληροφόρηση του κόσμου, γιατί βομβαρδίζεται καθημερινά από τους καθεστωτικούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να καταπολεμηθεί ο φόβος και η ανασφάλεια για  την επόμενη ημέρα και το άγνωστο αύριο.

Γιατί οι πολίτες είναι ανάγκη να κατανοήσουν ότι ο δρόμος που ακολουθούν οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν οδηγεί πουθενά. Η ακόμη πιο σκληρή λιτότητα που μας επιφυλάσσουν και τα νέα μέτρα θα μας βουλιάξουν ακόμη πιο βαθιά στην εξαθλίωση. 

Αξίζει επομένως να τολμήσουμε, να επιλέξουμε την ελπίδα μιας άλλης πολιτικής και μιαν άλλη διακυβέρνηση που κομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την ιδεολογία του, που υπαγορεύει την υποστήριξη των οικονομικά αδυνάτων, την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, τη  βιώσιμη ανάπτυξη μέσω της ανάδειξης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, την προστασία της δημόσιας περιουσίας και την εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου προς όφελος όλων των Ελλήνων.

Χρόνια Πολλά

Προϋπολογισμός 2015: Περικοπές κοινωνικών παροχών και φόροι

Ο Γιώργος Κασσάρας για τον προϋπολογισμό του 2015:

ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2015: ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΑΡΟΧΩΝ  ΚΑΙ  ΦΟΡΟΙ

Συνέχιση της  καταστροφικής λιτότητας που πλήττει τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα, σηματοδοτούν δύο βασικές προβλέψεις του νέου προϋπολογισμού του 2015.

Μείωση των δαπανών  και αύξηση των φορολογικών εσόδων. Συγκεκριμένα:

Α] Συρρικνώνεται ακόμη  περισσότερο το κοινωνικό κράτος, αφού οι δαπάνες των Υπουργείων, Υγείας, Εργασίας και Παιδείας μειώνονται κατά 1,1 δις σε σχέση με φέτος.

Ιδιαίτερα διαπιστώνουμε ότι οι δαπάνες για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη μειώνονται  κατά 459 εκατ. ευρώ αφού από 14,4 δισ. ευρώ περιορίζονται στα 13,9 δισ. ευρώ.

Ενώ παράλληλα οι δημόσιες επενδύσεις θα μειωθούν κατά 400 εκατ. σε σχέση με φέτος.

Β] Προβλέπεται  αύξηση  στα  φορολογικά έσοδα 1,4 δισ. η οποία θα προέλθει  από  έμμεσους φόρους (ΦΠΑ κλπ), που πληρώνονται από όλους μας, γιατί επιβαρύνουν ό,τι αγοράζουμε, κατά  925 εκατ. ευρώ και  από άμεσους  φόρους ύψους 484 εκατ. ευρώ, οι οποίοι εξειδικεύονται ως εξής:

Αύξηση της παρακράτησης φόρου από συντάξεις, μετά την εκκαθάριση των πολλαπλών συντάξεων από έναν εκκαθαριστή.

Φορολόγηση με συντελεστή 13% των αγροτών από το πρώτο ευρώ δηλ. χωρίς αφορολόγητο.

Φορολόγηση των παροχών σε είδος, ως εισόδημα.

Αύξηση του φορολογητέου εισοδήματος των μισθωτών λόγω της μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών.

Μεγαλύτερη είσπραξη φόρων παρελθόντων οικονομικών ετών λόγω  της νέας ρύθμισης  των ληξιπροθέσμων.

Αύξηση του συντελεστή στο 11% από 10% στα εισοδήματα από ενοίκια.

Και δυστυχώς δεν αποτυπώνονται όσα  είχε υποσχεθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός για φοροελαφρύνσεις, όπως μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις και μείωση του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων όπως και δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για τη χορήγηση κοινωνικού μερίσματος στους οικονομικά αδύναμους.

Κατά τα άλλα ο Κρατικός Προϋπολογισμός του 2015 προβλέπει πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ, υπό την προϋπόθεση ότι η οικονομία θα αναπτυχθεί με ρυθμό 2,9%...

                                                                                                                                  ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Συνέντευξη Γιώργου Κασσάρα στη ΓΝΩΜΗ της Ρόδου | 2.11.2014

Ρένα Βενιανάκη: Θα ήθελα αρχικά την εκτίμηση σας για την πολιτική κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα. πως την βλέπετε αλήθεια; Προς τα που μας πάνε;

Γιώργος Κασσάρας: Η πολιτική κατάσταση στη χώρα, μετά από 5 χρόνια εφαρμογής  της ξενόφερτης μνημονιακής πολιτικής, είναι κατά τη γνώμη μου δραματική. Πραγματικά αρχικά ήλπιζα, όπως άλλωστε μας διαβεβαίωναν και οι πλέον αρμόδιοι εντός του κοινοβουλίου, ότι μετά από 2 άντε το πολύ 3 χρόνια η κατάσταση θα άρχιζε να βελτιώνεται. Δυστυχώς οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Και αυτό γιατί η οικονομική κρίση έγινε πολιτική κρίση. Οι κυβερνώντες πολιτικοί αποποιήθηκαν παντελώς την ιδιότητά τους αυτή και έγιναν πιόνια των δανειστών και  απλοί εκτελεστές των απαιτήσεων της τρόικας. Κατεδάφισαν με το αιτιολογικό των δήθεν μεταρρυθμίσεων ό,τι είχαμε δημιουργήσει  ως χώρα, καταλύοντας  θεσμούς και δικαιώματα, ευτελίζοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και οδηγώντας μας 50 χρόνια πίσω. Και αυτό όπως φαίνεται δεν τελειώνει. Δυστυχώς, ούτε οι «σωτήρες-δανειστές», ούτε οι υπάκουοι κυβερνήτες της χώρας, ενδιαφέρονται να βάλουν ένα φρένο, ενώ όλοι παραδέχονται ότι το πρόγραμμα είναι λάθος. Είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει. Βουλιάζουμε σαν οικονομία, σαν κοινωνία, δεν υπάρχει πρόνοια, παιδεία, εργασία και ουδείς από αυτούς ενδιαφέρεται να σταματήσει αυτή την εξαθλίωση. Δεν έχουν έστω ένα στοιχειώδες σχέδιο. Πήγε π.χ.  προχθές ο Υπουργός Οικονομικών στο Βερολίνο, για να συζητήσει  τι θα γίνει μετά το μνημόνιο, με άδεια χέρια. Είχε κάποιο σχέδιο μαζί του; Έχουν εκπονήσει σαν κυβέρνηση ένα ελληνικό πρόγραμμα, μια πρόταση; Τίποτα. Πως θα βγούμε λοιπόν από τα μνημόνια; Καμιά ελπίδα δεν έχουμε με αυτούς που μας κυβερνούν, είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί δεν μπορούν.

Η  μόνη  ελπίδα που διαφαίνεται είναι  η προσπάθεια που γίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, να μπει ένα φρένο στην κατάπτωση και την καταστροφή της χώρας.

Ρ.Β.: Συνεχίζετε όπως γνωρίζω να παραμένετε στην Κοινωνική Συμφωνία με την Λούκα Κατσέλη. Σε τι σημείο βρίσκεται αλήθεια αυτή η πολιτική κίνηση; Θα συνεργαστείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Γ.Κ.: Όντως είμαι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Κοινωνικής Συμφωνίας, μετά και την επανεκλογή μου σε αυτό, από το συνέδριο του κόμματός μας, στις 30 Νοεμβρίου του 2013.  Εμείς, παρά την έντονη κινητικότητα που παρατηρείται στο πολιτικό σκηνικό, παραμένουμε σταθεροί στις απόψεις μας   και προσπαθούμε, με τις μικρές μας δυνάμεις, να συμβάλουμε πρωτίστως στο διάλογο που γίνεται για την στρατηγική εξόδου της χώρας από την κρίση. Στα πλαίσια αυτά διοργανώνουμε και συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, συνέδρια και φόρουμ με τον ΣΥΡΙΖΑ  και  άλλες όμορες πολιτικές δυνάμεις και μαζικούς φορείς, καταθέτοντας τις θέσεις μας για την εξεύρεση λύσεων. Παράλληλα οργανώνουμε και εκδηλώσεις για την ανάλυση του νόμου Κατσέλη, του μόνου νόμου επί των ημερών των μνημονίων που λειτουργεί υπέρ του λαού και όχι των δανειστών. Δεν είμαστε το μεγάλο κόμμα για να κάνουμε  "θόρυβο" αλλά σας λέω ότι, τηρουμένων των αναλογιών και δεδομένου ότι έχουμε μια υπερδραστήρια Πρόεδρο, την Λούκα Καστέλη, κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα από άλλα μεγαλύτερα κόμματα.

Όσον αφορά τη συνεργασία μας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή η θέση της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, από την ίδρυσή της, για τη στήριξη μιας κυβέρνησης με κύριο κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Προς την κατεύθυνση αυτή ήταν και η συμμετοχή στελεχών μας στα ψηφοδέλτιά του στις Ευρωεκλογές και στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης. Η θέση μας αυτή, για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ,  δεν έχει αλλάξει. 

Ρ.Β.: Το σημερινό ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου πως θα το χαρακτηρίζατε;

Γ.Κ.: Κατανοείτε ότι είναι πολύ δύσκολο να μιλάω για το ΠΑΣΟΚ που η σημερινή του εικόνα, σαν παρακολούθημα της δεξιάς, με πληγώνει βαθιά, αφού για μας δεν ήταν απλά ένα κόμμα, ήταν το σπίτι μας, ήταν η έννοια μας, ήταν η ζωή μας. Σήμερα δεν είναι ούτε καν η σκιά του. Νομίζω ότι όλοι όσοι αγωνιστήκαμε, τη μεγαλύτερη και την πιο ωραία περίοδο της ζωής μας, μέσα από τις τάξεις του κραταιού κινήματος, που στην κυριολεξία άλλαξε την Ελλάδα, σήμερα πονάμε. Γιατί αυτό δεν είναι καν ΠΑΣΟΚ. Είναι  προφανές πια ότι, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, σιγά - σιγά μετεξελίχθηκε σε κάτι άλλο και αυτό το κατανοούν και όσοι απέμειναν, γι’ αυτό από ό,τι άκουσα θα του αλλάξουν και όνομα. Δεν θέλω να πω κάτι άλλο.

Ρ.Β.: Θα πάμε σε πρόωρες εκλογές; Ποια είναι η εκτίμηση σας;

Γ.Κ.: Είναι πασιφανές ότι το «σύστημα» παλεύει με νύχια και δόντια να κρατηθεί στην εξουσία. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Ζητούν τη βοήθεια και των προστατών τους. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουν. Το βλέπω πολύ δύσκολο. Είναι υπό προθεσμία και υπό ομηρία. Και παρατηρώ ότι στην Ευρώπη έχουν αρχίσει να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα ως εν δυνάμει συνομιλητή τους. Παλιότερα αν θυμάστε ούτε να το σκεφτούν δεν ήθελαν. Τώρα ανταλλάσσουν και επισκέψεις.  Άρα πλέον κλονίζονται τα εξωτερικά  ερείσματα της συγκυβέρνησης. Όλα αυτά τα σημάδια δείχνουν ότι το πιθανότερο είναι να μην αντέξουν και να πάμε σε εκλογές. 

Ρ.Β.: Παρακολουθείτε από κοντά τα της Δωδεκανήσου. Τα προβλήματα, όπως διαπιστώνουμε, αυξάνονται συνεχώς...Μήπως τελικά μας οδηγούν στην ...εκκένωση των μικρών νησιών;

Γ.Κ.:  Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν δυνάμεις, στο εξωτερικό, που πολύ θα το ήθελαν. Στα ακατοίκητα νησιά εξάλλου αμφισβητείται  και η υφαλοκρηπίδα. Είναι αλήθεια ότι, από τη στιγμή που καταργούν δημόσιες υπηρεσίες, υποβαθμίζουν τις δομές της υγείας, μειώνουν τα δρομολόγια των πλοίων, μηδενίζουν τις δημόσιες επενδύσεις, η ανεργία κορυφώνεται, οι νέοι μεταναστεύουν και τα μικρά νησιά οδηγούνται στο μαρασμό και την ερήμωση. Βλέπετε, από την εποχή της αποκέντρωσης, που ήταν κεντρική  πολιτική του ΠΑΣΟΚ και πολλές υπηρεσίες ήρθαν κοντά στον πολίτη και κτίστηκαν μεγάλα νοσοκομεία και κέντρα υγείας, περάσαμε για δήθεν οικονομία κλίμακος, στην εποχή της απόλυτης συγκέντρωσης. Καιρός να  σταματήσουμε αυτήν την καταστροφική πολιτική για τα νησιά μας. Είναι στο χέρι μας και στην ψήφο μας. 

Ρ.Β.: Το όνομα σας "παίζει" για το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ...Είναι σενάριο κοντά στην πραγματικότητα;

Γ.Κ.: Τη θέση της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ, για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, σας την ανέλυσα ήδη. Εναπόκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, τον Πρόεδρο και τα αρμόδια όργανά του, να αποφασίσουν αν θα ολοκληρωθεί και επισημοποιηθεί η προεκλογική μας συνεργασία. Είναι προφανές ότι σε αυτή την περίπτωση στελέχη μας, σε όλη τη χώρα, θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτιά του. Τότε και το σενάριο της δικής μου υποψηφιότητας θα είναι κοντά στην πραγματικότητα.

Ρ.Β.: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επόμενη κυβέρνηση, τι λέτε, θα τα καταφέρει;

Γ.Κ.:  Θεωρώ ότι σίγουρα θα τα πάει καλύτερα από τους συγκυβερνώντες. Τουλάχιστον έχει ένα σχέδιο.  Ένα πρώτο δείγμα για τα άμεσα μέτρα ανακούφισης είδαμε από το πρόγραμμα που ανήγγειλε ο  Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ. Βεβαίως θέλει πολλή και οργανωμένη δουλειά, γιατί  η κρίση έχει παγιωθεί στην Ευρώπη και  η αντίδραση του παλιού, που φεύγει, είναι τεράστια. Ζούμε ημέρες γκεμπελικής προπαγάνδας άνευ προηγουμένου. Όμως οι λύσεις που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ συζητούνται ήδη και στην Ευρώπη. Μπορεί η εκλογή του να βοηθήσει και τη Γερμανία και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που και αυτοί πιέζονται. Τις τελευταίες ημέρες είδαμε τα μέτρα που συμπεριέλαβαν στους προϋπολογισμούς τους   η Γαλλία και η Ιταλία. Ίσως μια άλλη Ελληνική κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ,  τους  βοηθήσει  να σκεφτούν με άλλο τρόπο και να σταματήσουν επιτέλους  τη θανατηφόρα λιτότητα για να  βγούμε από την ύφεση και να διασφαλίσουμε την αξιοπρεπή διαβίωση του λαού μας.

Οι εντός, οι εκτός και η ιδεολογική καθαρότητα

Γράφει ο Γιώργος Κασσάρας

​Πρ. βουλευτής Δωδεκανήσου
​Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ
​
​Ο  ΣΥΡΙΖΑ, στην εκλογική αναμέτρηση του 2012, κατάφερε να εξοστρακίσει, μετά από 38 χρόνια, τον ένα πόλο του παραδοσιακού δικομματισμού, να πάρει τη θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση και να  διεκδικεί τώρα με αξιώσεις τη διακυβέρνηση της  χώρας.
​ Όπως  ήταν φυσικό, το γεγονός αυτό ταρακούνησε τα επί σχεδόν 40 χρόνια λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού γίγνεσθαι, δημιουργώντας ένθεν κακείθεν αναταράξεις.

​«ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ» ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΩΝ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΩΝ
​Αναταράξεις που δημιουργούν μια έντονη συζήτηση, μεταξύ δύο πλευρών του ίδιου δρόμου.  Από τη μια πλευρά, οι μη προνομιούχοι  Έλληνες,  οι οποίοι ένοιωσαν ξαφνικά προδομένοι από το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο είχαν εναποθέσει όνειρα και ελπίδες και το οποίο, ενώ βοήθησε πολλούς από αυτούς να "ανέλθουν " στη μεσαία, μικροαστική τάξη, στη συνέχεια  με περισσή αναλγησία τους έριξε βορά στους διεθνείς τοκογλύφους, φτωχοποιώντας  τους βίαια. 
 Στη μεγάλη του πλειοψηφία ο κόσμος αυτός, προσδοκά να βρει ένα νέο πολιτικό φορέα, που θα εκπροσωπήσει τα συμφέροντά του  και θα τον  βοηθήσει να ανακτήσει  τα απολεσθέντα δίκια του. 
​Από την άλλη, ένα μικρό μέχρι τις εκλογές του 2012 κόμμα, το οποίο παρά τη δυναμική που του είχε προσδώσει η καταλυτική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, αγωνιούσε για την κατάκτηση του 3%  και  τώρα βρέθηκε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει στη θέση  της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «καταδικασμένο» να εκπροσωπεί πλέον 1.655.086 ψηφοφόρους, που δεν ξέρει από πού κρατά η σκούφια τους, σε αντίθεση με τους λίγο έως πολύ γνωστούς και πολιτικά προσδιορισμένους, 315.665 του 2009.
​
​ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
​Για να είμαστε δίκαιοι, θεωρούμε ότι η πολιτική διαχείριση αυτής της κατάστασης δεν είναι εύκολη υπόθεση.
​Δεν είναι εύκολο για ένα κόμμα, που μάλιστα αποτελείται από πολλές συνιστώσες, να περάσει αυτόματα, από το στάδιο του μικρού κόμματος διαμαρτυρίας και αντίστασης, στο συγκροτημένο ενιαίο κόμμα, που θα έχει ολοκληρωμένη και λεπτομερή θέση για τα μείζονα και ελάσσονα προβλήματα του τόπου.
​Δεν είναι εύκολο, για οιονδήποτε πολιτικό σχηματισμό, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στη χώρα αυτή η ιδιότυπη κατοχή, στην οποία μας οδήγησαν τα δυο μεγάλα, μέχρι πρότινος, κόμματα.
​Δεν είναι εύκολο ακόμη, κατά τη γνώμη μας, να αντιμετωπίσεις τη φτώχεια και την ανέχεια ενός ολόκληρου λαού, δρώντας μέσα σε ένα διεθνές αντιδραστικό καπιταλιστικό περιβάλλον, το οποίο τον οδήγησε σε αυτήν.
​Γίνεται όμως ευκολότερο:
​- Αν καταφέρεις να συσπειρώσεις όσο το δυνατόν  περισσότερες δυνάμεις, τις απεγκλωβίσεις από τη συντήρηση και τις κάνεις κοινωνούς και υπερασπιστές της πολιτικής σου πρότασης.
​- Αν απεγκλωβίσεις τον ίδιο το λαό, από τις αντιδραστικές δυνάμεις που τον εγκλωβίζουν σε μια παρελκυστική συζήτηση ανασύνταξης της κεντροαριστεράς και αναπτέρωσης των χαμένων ελπίδων του και τον κάνεις διαρκή σύμμαχό σου σε κάθε βήμα.
​- Αν ενσωματώσεις τέλος στις τάξεις σου ικανά στελέχη και εξέχουσες προσωπικότητες του απανταχού Ελληνισμού, που εμπράκτως ενστερνίζονται τις απόψεις σου και έχουν τις γνώσεις να βοηθήσουν στην επίλυση των πολυσύνθετων και περίπλοκων προβλημάτων του τόπου και δεν είναι το ζητούμενό τους κάποια  θέση για να βολευτούν.
​
​Η  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
​Για να επιτευχθεί η συσπείρωση λαού, πολιτικών δυνάμεων και στελεχών, αυτό που λέμε «ρεύμα» δηλαδή, απαιτείται η συζήτηση να επικεντρωθεί  στο θέμα της  οικονομικής απελευθέρωσης της χώρας και στον τρόπο που θα γίνει αυτό.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παρουσιάστηκε από τον Πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ,  το οποίο πρέπει να αναλυθεί στον κόσμο και να εξειδικευθεί έτι περαιτέρω, είναι αυτό που θα σπάσει τη σιωπή και τον φόβο, και θα δώσει την αναγκαία ώθηση για να δημιουργηθεί το μεγάλο ρεύμα  της ανατροπής. 
Το πρόγραμμα αυτό καθορίζει και τις  συνεργασίες, πολιτικών δυνάμεων και προσώπων.  Γιατί όταν είσαι ο δυνατός  θέτεις τους όρους, τις αρχές και το πρόγραμμά σου και κάνεις ανοικτό προσκλητήριο συστράτευσης, χωρίς συμπλέγματα και μιζέριες, όπως ακριβώς  έκανε ο Πρόεδρος στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος. Το ανατρεπτικό ρεύμα, για να είναι ρεύμα, χρειάζεται ανοικτές μαζικές διαδικασίες και όχι περίκλειστα σχήματα και εσωστρέφειες. Όσοι από τους μέσα αποκλείουν τις συνεργασίες φοβούμενοι ότι θα έρθουν οι απέξω και θα χάσουν τα προνόμιά τους, θα περισώσουν ενδεχομένως κάποια από αυτά  όμως δεν θα καταφέρουν ποτέ να γίνουν ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Γιατί  αυτές  οι συμπεριφορές μπορεί να είναι αποδεκτές σε επίπεδο παρέας ή φιλικού κύκλου δράσης,  δεν δικαιολογούνται όμως  για  ένα κόμμα που προσπαθεί να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία και να σαρώσει στο πέρασμά του συντηρητικές νοοτροπίες και απόψεις.
Η ταπεινή μας γνώμη εξάλλου είναι ότι οι θέσεις και τα αξιώματα, σε μια κατεστραμμένη χώρα, δεν έχουν αξία για κανένα. Άσε που ο λαός θα αποκαθηλώσει τους πάντες αυθημερόν, αν καταλάβει ότι δεν έχουν πρόγραμμα για τη σωτηρία του.

​Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
​Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, κατανοώντας το μέγεθος των προβλημάτων και συναισθανόμενος την τεράστια ευθύνη απέναντι στον διαρκώς εξαθλιούμενο λαό, έχει επανειλημμένως προσκαλέσει όλες τις δυνάμεις που εναντιώνονται στα μνημόνια να συμπράξουν για την αποτίναξή τους λέγοντας, «Στη μεγαλύτερη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ο τόπος, όλες οι δυνάμεις, προσωπικότητες,  διανοούμενοι και συλλογικότητες, πρέπει να διαλέξουν πλευρά. Πρέπει όλοι να μας πουν με ποια πλευρά είναι. Με το μνημόνιο-καθεστώς ή με την κοινωνία. Με τη λιτότητα ή την ανάπτυξη. Με την δημοκρατία ή με τον αυταρχισμό. Με την βίαιη φτωχοποίηση και εξαθλίωση ή με την παραγωγική ανασυγκρότηση».
​
​Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ" ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
​Σε αυτήν την πρόσκληση, εμείς ως ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ αλλά και ως πρόσωπα, έχουμε απαντήσει εδώ και 2 ½ χρόνια όταν καταψηφίσαμε το μνημόνιο και διαγραφήκαμε μαζικά από το ΠΑΣΟΚ.
Κατανοώντας  το πρόβλημα, είχαμε από την ιδρυτική μας κιόλας διακήρυξη, τον Μάρτιο του 2012, διατυπώσει την άποψη για την ανάγκη εκπόνησης ενός Εθνικού  Σχεδίου Ανασυγκρότησης και την σύμπηξη ενός ευρέος λαϊκού μετώπου με κυβερνητική προοπτική, για την σωτηρία της χώρας. 
Το επιβεβαιώνουμε και σήμερα στην πράξη, διοργανώνοντας εκδηλώσεις και αναζητώντας μαζί με άλλους όμορους χώρους, που έχουν την ίδια αγωνία για έξοδο από την κρίση, λύσεις στο τεράστιο αυτό πρόβλημα της πατρίδας μας.
Παρά τις μικρές μας δυνάμεις, το διατρανώνουμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, συνεργαζόμενοι και συμμετέχοντας με στελέχη μας στα ψηφοδέλτια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες αντιμνημονιακές δυνάμεις.
Το ίδιο θα κάνουμε και στο μέλλον με κάθε τρόπο και από οποιαδήποτε θέση, ακόμη και από καμιά θέση, γιατί ζητούμενό μας δεν είναι οι «καρέκλες» αλλά να μπει επιτέλους ένα φρένο στον κατήφορο και την καταστροφή της πατρίδας μας.

Θα είναι το 2014 μια σημαδιακή χρονιά;

Του Γιώργου Κασσάρα

Ο Πρωθυπουργός της χώρας προαναγγέλλει «ανάκαμψη για το 2014 και έξοδο στις αγορές». Στο ίδιο τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας και ο υπουργός Οικονομικών, διαμηνύει ότι «η οικονομία βγαίνει από την κρίση, τα πράγματα βελτιώνονται», εκτιμώντας πως η βελτίωση των εισοδημάτων θα αρχίσει από εφέτος, μαζί με τη διαφαινόμενη ανάκαμψη.

Το γεγονός της δημιουργίας κλίματος αισιοδοξίας, από μόνο του δεν είναι κακό και θα έλεγα επιβάλλεται, ιδιαιτέρως από αυτούς τους δύο. Το πρόβλημα και το κακό είναι ότι δεν κάνουν κάτι για να γίνουν πράξη αυτά που εύκολα λένε.

Γιατί ο λαός το μόνο που βλέπει είναι οι φόροι να ανεβαίνουν ενώ τα εισοδήματα μειώνονται, η ανεργία να αυξάνεται, η φτώχεια να επεκτείνεται, η δημόσια παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες να συρρικνώνεται, η δημόσια περιουσία να εκποιείται και η εθνική κυριαρχία να αμφισβητείται.

Παράλληλα το «σύστημα» εξασφαλίζει την εκτόνωση της σιωπηλής λαϊκής οργής και απέχθειας, πετώντας σε τακτά χρονικά διαστήματα στον τηλεοπτικό λάκκο των «λεόντων», περιθωριοποιημένους ή περιφερειακούς παίκτες της διαχρονικής διαπλοκής του, αφήνοντας προκλητικά ανέγγιχτους κεντρικούς πρωταγωνιστές των πολλαπλών σκανδάλων.

Με την πολιτική τους αυτή προσπαθούν, βοηθούμενοι και από τους δανειστές- εντολείς τους, να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία, προκειμένου να εξαθλιώσουν ολότελα τον λαό και να αρπάξουν μαζί με τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό  κλίμα εύλογα αναρωτιούνται οι σκεπτόμενοι πολίτες: Αντίπαλον δέος, που θα σταματήσει αυτή την καταστροφή, υπάρχει; Οι άλλοι τι κάνουν; Υπάρχουν; Τι αντιπροτείνουν;  Υπάρχει άλλος δρόμος; Και αν ναι, γιατί δεν βγαίνουν μπροστά; Γιατί δεν εξηγούν; Γιατί δεν ξεσηκώνουν το λαό;  Και άλλα πολλά παρόμοια ερωτήματα, που έχουν ως βάση το φλέγον ερώτημα: Μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει;

Τα ερωτήματα αυτά είναι τόσο κοινότυπα, όσο και αναπάντητα. Η Αριστερά, δυστυχώς για τον λαό, παραμένει αμήχανη και περιμένει να πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο φρούτο. Δυσκολεύεται, να πιάσει εγκαίρως τα μηνύματα των καιρών, κατατριβόμενη σε ατέρμονες αναζητήσεις της ιδεολογικής της καθαρότητας και αφήνοντας τους αντιπάλους «μόνους στο γήπεδο».

Αυτό όμως σήμερα δεν είναι απλώς πολυτέλεια, είναι έγκλημα. Ο χειμαζόμενος λαός, που στριμώχνεται στα καθημερινά συσσίτια της φιλανθρωπίας ή της μαύρης προπαγάνδας, ποσώς νοιάζεται ποιος και μέσω ποιου, σοσιαλιστικού, λενινιστικού ή όποιου άλλου τρόπου θα εξασφαλισθεί η επιβίωσή του.

Και βέβαια κατανοώ τα προβλήματα συσχετισμών  που υπάρχουν σε παγκόσμια κλίμακα και κυρίως στο δικό μας ευρωπαϊκό συντηρητικό πολιτικό γίγνεσθαι, όμως περισσότερο τώρα από ποτέ είναι απαραίτητη η κυρίαρχη παρέμβαση της Αριστεράς. Είναι χρέος της Αριστεράς, επιβαλλόμενο όχι μόνο από την ιδεολογία της αλλά και από την ίδια την πεμπτουσία της ύπαρξής της, να σταματήσει την ολοκληρωτική καταστροφή της πατρίδας μας και να βάλει φρένο στην εξαθλίωση του λαού.

Είναι χρέος κάθε αριστερού, κάθε δημοκράτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου, να ορθώσει το ανάστημα του και να ενταχθεί σε αυτόν τον πατριωτικό αγώνα.

Οι συνθήκες οικονομικής κατοχής, που βιώνουμε σήμερα, απαιτούν έναν στρατηγικό σχεδιασμό οικονομικής απελευθέρωσης. Αυτόν το σχεδιασμό μπορεί να τον κάνει μόνον η Αριστερά.

Τι απαιτείται για να προχωρήσει ένας τέτοιος σχεδιασμός;

Βασική προϋπόθεση η δουλειά, πολλή δουλειά. Οργανωμένη και σε βάθος. Σε συνθήκες ανθρωπιστικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, δεν χρειάζονται μακρηγορίες, αλλά μόνον λίγοι ξεκάθαροι και σαφείς στόχοι, γι’ αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Ενδεικτικά αναφέρουμε ποιοι  θα μπορούσαν να ήταν αυτοί οι στόχοι: Σταμάτημα της απάνθρωπης λιτότητας, ένα δίχτυ κρατικής προστασίας, που θα εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων και κυρίως των αναξιοπαθούντων κοινωνικών ομάδων στα βασικά αγαθά της περίθαλψης, του νερού και του ηλεκτρικού ρεύματος. Άμεση διακοπή της ληστρικής φοροεπιδρομής στα μικρά εισοδήματα και τις μικρές ιδιοκτησίες. Αποκατάσταση της φορολογικής δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα επανεκκίνηση της οικονομίας της χώρας, μέσω των Δημοσίων Επενδύσεων, με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Βασική προϋπόθεση επιτυχίας όλων αυτών είναι η ενημέρωση, η καθολική αποδοχή και η ενεργή συμμετοχή του λαού.

Σύμμαχοι, συναγωνιστές και συνοδοιπόροι σε αυτόν τον αγώνα, μπορούν να είναι όλοι όσοι ενστερνίζονται και κατανοούν την ανάγκη επανάκτησης της απολεσθείσας εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας. Αυτός είναι ο μεγάλος εθνικός στόχος τώρα, γιατί ο αγώνας είναι εθνικοαπελευθερωτικός. Οτιδήποτε άλλο, αυτή τη στιγμή, διασπά τις δυνάμεις που πιστεύουν σε αυτόν το στόχο.

 Εξάλλου αυτό το έργο της διάσπασης το έχει αναλάβει εργολαβικά με την φαιά προπαγάνδα της, η υποτελής δικομματική κυβέρνηση, η οποία λυσσαλέα υπονομεύει κάθε προσπάθεια συσπείρωσης των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Το ζητούμενο βέβαια για εμάς, όπως προείπαμε, είναι τι κάνει η Αριστερά και όλες οι προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις. Ελπίζουμε και ευχόμαστε το νέο έτος 2014, που είναι μια εκλογική χρονιά, να μπορέσουν να ξεφύγουν επιτέλους από τον μικρόκοσμό τους, τον βερμπαλισμό και την χαλαρότητα, να βρουν αυτά που τους ενώνουν και να δράσουν επιτέλους πρωταγωνιστικά. Οι καιροί ου μενετοί.

                                                                                                                                     Αθήνα 6.1.2014